Στην μνήμη του Οσίου Παϊσίου του Αγιορείτου.

Και 2 χρόνια μετά, στα 1924, πριν από 98 χρόνους, φεύγουν και οι τελευταίοι εναπομείναντες από τα αγιασμένα χώματα της Καππαδοκίας, της Ανατολικής Θράκης και όλων των υπολοίπων τόπων που κάποιοι τις ονομάζουν χαμένες και άλλοι αλησμόνητες πατρίδες. Μέσα σ’ αυτούς τους τελευταίους εναπομείναντες στους άγιους τόπους της καθ΄ ημάς Ανατολής, είναι και ο σήμερον τιμώμενος Άγιος Παΐσιος ο Θαυματουργός, του οποίου τον περικαλλή Ναό στην ομορφόπολη της Ηπείρου επευλογούν με την υψηλή παρουσία Τους, ο Παναγιώτατος Αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως, Νέας Ρώμης και Οικουμενικός μας Πατριάρχης κ.κ. Βαρθολομαίος και ο Σεπτός Προκαθήμενος της Αγιωτάτης Εκκλησίας της Ελλάδος, Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ.κ. Ιερώνυμος μετά των τιμίων συνοδών Τους.

Ο λαοφιλής και ταυτόχρονα σύγχρονος Άγιος της Εκκλησίας μας, ένα αγιολογικό φαινόμενο της εποχής μας,  γεννήθηκε το 1924 στα Φάρασα της Καππαδοκίας, τέκνον της ευλαβούς υπερπολύτεκνης  οικογένειας του Προδρόμου και της Ευλογίας Εζνεπίδη. Λίγες μέρες πριν την αναχώρησή τους από τα Φάρασα για την Ελλάδα, ο ιερεύς των Φαράσων Άγιος Αρσένιος ο Καππαδόκης, βαπτίζει όλα τα αβάπτιστα μωρά των Φαρασιωτών, μεταξύ αυτών και της οικογένειας Εζνεπίδη στο οποίο δίνει το όνομα του: Αρσένιος. Μαζί με το όνομα, του δίνει και την ιερά παρακαταθήκη να τον διαδεχθεί στην μοναστική βιωτή, στην μυστική αγιότητα!

Λίγες μέρες μετά οι Φαρασιώτες εγκαταλείπουν τον τόπο τους με προορισμό την Μητροπολιτική Ελλάδα και συγκεκριμένα την Κέρκυρα. Μαζί τους στον πικρό του ξεριζωμού δρόμο και ο Άγιος Αρσένιος. Έτσι επέτρεψε ο Θεός. Οι πρόσφυγες αδελφοί μας, μέσα στην συμφορά του ξεριζωμού, είχαν παρηγοριά τους πρόσφυγες Αγίους, ζώντες και κεκοιμημένους!

Από την Καππαδοκία στην Ελλάδα, στην Κέρκυρα, και από εκεί στην Κόνιτσα της Ηπείρου, όπου περνά τα παιδικά και εφηβικά του χρόνια. Εκεί αρχίζει πλέον να ανάβει η φλόγα του μοναχισμού στην καρδιά του. Μεγαλώνει μέσα στα νάματα της πίστεως και στην ευλογημένη Ορθόδοξη παράδοση, μια παράδοση που οι πρόσφυγες έφεραν μαζί τους, μιας και δεν θα μπορούσαν να πάρουν, ούτε τα αρχοντικά τους, ούτε τα υποστατικά τους, ούτε άλλη περιουσία, εφ’ όσον εκόντες άκοντες ήρθαν στην Ελλάδα, προσπαθώντας να ξεφύγουν από τον διωγμό και τον θάνατο.

Οι γονείς και τα αδέλφια του Αγίου μας, καταλαβαίνουν ότι ο Αρσένιος δεν θα μείνει κοντά τους επί μακρόν. Η κλήση του Θεού είναι εμφανέστατη στο πρόσωπο του ευλογημένου «εκ κοιλίας μητρός» ανθρώπου. Η συναναστροφή του από τα παιδικά του χρόνια με την μυστική αγιότητα, στα πρόσωπα του Αγίου Αρσενίου του Καππαδόκη, του Χατζηεφεντή, που τον βάπτισε αλλά και της γιαγιάς του Χατζηχριστίνας που τον γαλούχησε στα νάματα της Πίστεως, είναι εχέγγυον της δική του αγιότητας.

Μετά την ολοκλήρωση της στρατιωτικής του θητείας, ο Αρσένιος Εζνεπίδης πηγαίνει για πρώτη φορά στο Άγιον Όρος το 1953, γίνεται ρασοφόρος μοναχός και το 1957 γίνεται μοναχός με το όνομα που πλέον θα τον γνώριζε σύμπασα η Ορθοδοξία: Παΐσιος.

Όμως, ο Θεός θα οδηγούσε τα βήματά του και αλλού. Έτσι από το Άγιον Όρος φτάνει στην ιστορική Ιερά Μονή Στομίου, στην γειτονική Κόνιτσα, την οποία ανακαινίζει εις εκπλήρωσιν προσωπικού τάματος στην Παναγία.

Μετά την Κόνιτσα ακολουθεί η Μονή Αγ. Αικατερίνης στο Όρος Σινά όπου ο αγιασμένος άνθρωπος του Θεού ζει ως ασκητής, στο ασκητήριο των Αγίων Γαλακτίωνος και Επιστήμης, κάνοντας τρόπο ζωής το Δαυιτικόν : «τοις ερημικοίς ζωή μακαρία εστί, θεϊκώ έρωτι πτερουμένοις» δηλαδή, μακαρία είναι η ζωή των ερημιτών διότι με τα φτερά του Θεϊκού έρωτα πετάνε στο Θεό.

Ως άλλος Οδυσσεύς, ο Άγιος αναζητά να επιστρέψει στην Ιθάκη του, τον τόπο που ξεκίνησε τα μοναχικά του παλαίσματα, το Άγιον Όρος. Παναγούδα! Το κελί που ταυτίστηκε άμεσα με τον Άγιο. Από το 1966 συνδέεται πνευματικά με το Ησυχαστήριο του Αγ. Ιωάννου Θεολόγου στη Σουρωτή Θεσσαλονίκης, όπου επέπρωτο τελικά να ταφεί το Άγιον Λείψανα του. Αφιερώνει μέχρι το τέλος την ζωή του, στον Θεό και στον άνθρωπο! Η δύναμις της προσευχής του παρηγορεί χιλιάδες ανθρώπους που στο πρόσωπό Του συναντούν την αγιότητα. Αισθάνεται πως το τέλος εγγίζει και προετοιμάζεται για αυτό.

Στις 12 Ιουλίου του 1994, ώρα 11 το πρωί, ο άγιος μας ξεκινούσε τον δρόμο προς την αιωνιότητα. Από την στρατευομένη στην θριαμβεύουσα Εκκλησία, από την γη στον ουρανό, από τα εφήμερα στα αιώνια.

Σήμερα, 28 χρόνια μετά, τα Ιωάννινα υποδέχονται τον Οικουμενικό μας Πατριάρχη, για τον οποίο έχει γραφεί ότι ο Άγιος Παΐσιος δημόσια είπε: Ο Θεός μας έδωσε τον καλύτερο Πατριάρχη αυτά τα δύσκολα χρόνια! Είναι η απάντηση του Αγίου Παϊσίου, απέναντι σε όσους δεν μπορούν να καταλάβουν τι σημαίνει Οικουμενικός Πατριάρχης, τι σημαίνει Οικουμενικόν Πατριαρχείον! Τι ακριβώς σημαίνει από το παράθυρό σου να βλέπεις πάντοτε την μεσαία κλειστή Πύλη του Πατριαρχείου…

Σήμερα, στην γιορτή του Αγίου Παϊσίου, στον περικαλλή τούτο Ναό που ύψωσε προς τιμήν Του, η αγάπη και η ευσέβεια των ευλαβών χριστιανών, υπό την προσωπική επιστασία του Επισκόπου μας, του ανθρώπου που μας καθοδηγεί και ταυτόχρονα μας εμπνέει στην διακονία της Εκκλησίας, στεκόμαστε με δέος εμπρός στην γλυκεία φυσιογνωμία του θαυματουργού Αγίου Παϊσίου.

Του ανθρώπου, που στάθηκε και εν ζωή αλλά και μετά θάνατον κοντά στον ανθρώπινο πόνο! Που παρηγόρησε με τον λόγο του χιλιάδες ανθρώπους που τον γνώρισαν, έχοντας στην συνείδησή τους την βεβαιότητα πως συνομιλούσαν με έναν Άγιο!

Αυτό κάνουμε και εμείς. Μιλάμε καρδιακά μαζί του, ζητούμε την παρουσία Του στις ώρες των θλίψεων και των δοκιμασιών και ικετεύουμε Τον εν Τριάδι Θεό με τις πρεσβείες του Αγίου μας, η ζωή μας να γεμίσει με αγιότητα, αφού ο Κύριος μάς προσκαλεί σε αυτήν λέγοντας, "Άγιοι γίνεσθε ότι εγώ Άγιος ειμί".

Ευχηθείτε Παναγιώτατε, Μακαριώτατε, Άγιοι Αρχιερείς, πατέρες και αδελφοί να συνοδοιπορούμε με την Αγιότητα και δι’ αυτής να καταστούμε κοινωνοί και μέτοχοι, ζωής αιωνίου. Αμήν. 

                                                                π. Θωμάς Ανδρέου